Van schrik
Zaterdagmorgen, net te vroeg. Haasten met douchen en aankleden. Haasten met spullen pakken. Haasten op de fiets en maar net op tijd voor een bak koffie. Een tas, een beker, een deksel, m’n portomonee, maar twee handen; ’t is wel wat veel en ja hoor, daar is de trein. Lege stoel, zucht, ik zit en geniet. Nietsvermoedend, even snel door de laatste nieuwtjes scrollen en dan onderuit met mijn boek over Berlijn. Voorbij Ermelo slaat mijn hart over. Mijn portomonee! Vast in mijn tas gestopt. Nee. Een ander vak dan normaal? Nee. Jaszakken? Nog steeds nee. De frisse coupé begint warm te worden, ik begin in ieder geval te zweten. Snel schiet de morgen door mijn hoofd. Gejat? Gevallen? Laten liggen? Het koffieautomaat. Daar heb ik ‘em neergelegd. Of toch niet? Snel zoek ik het telefoonnummer van de AH to Go op en bel ze. Nee, niets gevonden. Echt niet? Nee meneer, echt niet.
Alles kwijt
Wat zat er in de portemonnee? Alles. Bankpas, creditcard, OV-abonnement, lidmaatschappasjes, rijbewijs en shit, ook mijn militaire ID. We komen aan op Amersfoort. De boel blokkeren levert een boel ellende op, hij is vast gevonden. Toch maar het zekere voor het onzekere nemen. De ING blokkeert in no-time mijn passen en weet mij te verzekeren dat er deze dag nog niets gebeurd is met mijn rekeningen. Gelukkig… Dat sta je dan. Zonder geld. Dit moet eerst in orde gemaakt worden. Ik bel mijn afspraak af en bedenk wat ik nu moet. Eerst maar even vragen of de portomonee nergens anders gevonden is. De baliemevrouw belt met Zwolle. Een bruin leren portomonee? Sorry meneer, die hebben wij niet gevonden. U kunt op de site aangeven dat u iets kwijt bent. We nemen dan contact met u op. Als we wat vinden natuurlijk.
Toeval?
Ik wil in ieder geval terug. Aangifte doen misschien? Ja dat moet. Al is het alleen al voor mijn militaire ID. Hoeveel geld zat er eigenlijk in? Geen flauw idee. Ik pin meestal alles. €50? Meer? Minder? Ik weet het echt niet. Maar nu heb ik niets. Een ING kantoor dus. Wat zijn smartphone’s toch een zegen. En wat ben ik blij dat ik mijn werktas meegenomen heb. Alleen maar omdat mijn werklaptop langer zonder netspanning kan. In die tas zit namelijk mijn paspoort. Gewoon omdat deze in het mapje met papieren die te groot zijn voor de portomonee zit. Normaal vertrouw ik voor legitimeren op het rijbewijspasje en dat zit, ja hoor, in mijn portemonnee.
De gevolgen
Een kaartje terug naar Zwolle. In de trein alvast een “opsporingsverzoek” invullen op de site van de NS en aangekomen op het station langs de AH to Go en de balie. Nog niets. Het politieburo voor een snelle aangifte en op de fiets naar huis om te bedenken wat er nog meer moet. Alles is in orde maar het geeft zoveel gedoe. Geen vrije beschikking over m’n geld, allerlei instanties inlichten, hoe kom ik op de kazerne om zaken te regelen met mijn pas? Ik kan niet eens mailen zonder dat ding. Waarom stop ik alles bij elkaar in een portemonnee? Omdat dat lekker makkelijk is. Je hebt alles in een keer bij je en je bent dus ook alles in een keer kwijt. Wat ben je toch onthand zonder de inhoud van dat leren mapje. Een behoorlijk confronterende conclusie.
Verlossende telefoontje
En dan de telefoon. Met de NS. Uw portomonee is gevonden. Yes! Weer op de fiets. Het was een oudere dame. Nee, ik heb geen gegevens. Jammer. Ik ben als een kind zo blij. Bellen met de politie. Het is in orde. Het enige wat ik nu aan dit klein drama over zal houden is een nieuwe bankpas en creditcard. Verder denk ik dat ik de komende tijd iets vaker, met lichte paniek, zal voelen of ik mijn portemonnee nog heb…