Vanaf het moment dat ik het nieuws meekrijg herinner ik mij de berichten over de bloedige strijd tussen Israëliërs en Palestijnen. Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever, Gaza-strook, PLO, Hamas, intifada, peace process; allemaal begrippen die al sinds mijn kindertijd in mijn geheugen zitten. Beelden van soldaten die schieten op stenengooiende kinderen, beelden van ontplofte cafés en bussen. Van schuilkelders en verwoeste huizen. Nederzettingen en muren. Tunnels. Ellende. Dagelijks terugkerend maar als iemand mij nu zou vragen hoe het precies zit kan ik daar geen antwoord op geven.
Wat is waar?
Geen idee welke kant ik moet kiezen. Moet ik er wel een kiezen? Zijn het de Israëliërs die gelijk hebben dat ze hun belangen en beloofde land met hand en tand verdedigen? Zijn het de Palestijnen die er van oudsher het meeste recht op hebben en enkel gewapend hun vrijheid kunnen bevechten? Mogen we de holocaust er nog steeds bij halen om te verklaren wat er gebeurt? Hebben de Palestijnen het recht om met aanslagen te strijden voor hun staat? Zijn de Israëliërs westerse bondgenoten of boemannen? Slachtoffers of agressoren? Zijn de Palestijnen vrijheidstrijders of terroristen? Onderdrukt of bestreden? Bestaat Israel? Bestaat Palestina?
Weet niet / geen mening
Ik kies geen partij omdat ik gewoonweg niet zou weten welke. Ik kan dit conflict niet bevatten. Mijn hele leven kijk ik al naar een strijd die ik niet kan overzien en omdat ik het niet overzie sluit ik mij er steeds meer voor af. Mijn ‘weet niet / geen mening’ zapt weg, slaat de bladzijde om en klikt snel op een andere link. Dan bestaat ellende gelukkig even niet.